Thuis aan de keukentafel in Boeket, de buurtschap waar hij geboren en getogen is, rijgen de voorbeelden zich aaneen. Toen Simon halverwege de jaren tachtig als gediplomeerd bouwkundige in het gemengd bedrijf van zijn vader Pierre stapte - “in de bouw was in die tijd nauwelijks werk” – zat Aan ’t Ven nog vol met boerenbedrijven. “Nu ben ik nog maar de enige boer in deze straat. Waarmee ik maar wil aangeven dat ik niet bij de burgers ben gaan wonen, maar de burgers bij mij. Dat betekent dat we rekening met elkáar moeten houden. Dat doen we ook, dat gaat prima. Daarbij moeten we de goedkeuring voor wat we doen natuurlijk verdienen. De tijden zijn veranderd. Vroeger werd de kippenmest hier in de buitenlucht in een container geladen. Dat kon wel eens stoffen. Tegenwoordig wordt de kippenmest eerst gedroogd in een droogtunnel, waardoor de uitstoot van fijnstof en ammoniak aanzienlijk is verminderd.”

De staldeur mag dan voor het grote publiek gesloten zijn, figuurlijk gezien zetten Simon en Marianne van Loon ‘m wagenwijd open. “Geloof ons maar: we willen alleen maar het beste voor onze varkens en kippen. Alleen dan gaat het goed met ons. Het is heel simpel: als je niet van dieren houdt, houd je geen dieren.”