Voorbestemd

Bij zijn geboorte stond zijn bestemming al vast. Zijn opa, Haize Toontje voor intimi, gaf het boerenbloed via z’n vader Bér aan kleinzoon Maarten door. “De uren op de St. Gerardusschool duurden een eeuwigheid. Als de bel klonk, wist ik niet hoe snel ik naar huis moest fietsen om mijn overall aan te trekken. Meehelpen in de stal of op de akker. Met vriendjes spelen op de boerderij, op het land en in het bos. Toen ik 15 jaar was, gingen mijn ouders op vakantie en molk ik in m’n eentje de koeien. Oom Harry kwam af en toe kijken hoe het ging. Ik vond het prachtig.”
Boer zijn is voor Maarten Linders een gevoel. “Het is de vrijheid. De rust, het uitgestrekte landschap. Je leeft met de vier seizoenen, voelt je een met de natuur en bent eigen baas. Iets mooiers is er voor mij niet. Je maakt lange dagen, maar zo voelt het niet omdat werk en privé voortdurend door elkaar heen lopen.”

Het is de terugkerende boodschap in zijn verhaal. Met melkkoeien ben je nooit klaar, het is een continu proces. “Veel mensen hebben er nog geen weet van, maar een koe moet eerst een kalfje krijgen voordat ze melk kan geven. Een jaar na de geboorte neemt de melkproductie snel af. Om de productie op gang te houden, moet de koe dus drachtig blijven. Dat is de belangrijkste taak van een melkveehouder: je koeien zo lang mogelijk op je bedrijf houden en ervoor zorgen dat ze gezond zijn, elk jaar een kalfje krijgen en dus veel melk blijven geven”, aldus de Eindenaar die met zijn neefje Rens een goede knecht en misschien wel zijn opvolger in huis heeft.

Trots en respect

Hij is trots op zijn bedrijf. En op zijn moeder die verderop in het dorp woont, maar elke dag op de boerderij is om te helpen. Zij verzorgt de pasgeboren kalfjes, spart mee over de strategie van het bedrijf en kookt het avondmaal, ook voor zoon Geert die elke avond aanschuift. “Zo weet ik tenminste zeker dat zij gezond eten”, lacht Doortje die naast haar werk op de boerderij als verenigingsvrouw en missiewerkster al jarenlang haar sociale hart laat spreken.

Het is ontroerend met hoeveel liefde boer Maarten over zijn ouders praat. “Mijn vader stond voor iedereen klaar. Hij cijferde zichzelf weg, sprak nooit één kwaad woord over een ander en gaf mijn moeder alle ruimte om ook buiten de boerderij haar talenten te ontplooien. Daar heb ik echt respect voor.”
Zijn ogen worden vochtig als hij terugdenkt aan 12 april 2015. De dag dat zijn zieke vader thuis overleed. Zelfs op deze intens droevige dag moesten de koeien worden gemolken. Het is het lot van de boer. Tragisch en prachtig tegelijk. “Wat er ook gebeurt, het gaat altijd door.”