Gerben: ‘Tussen de kippen werken, geeft me rust’ - Boeren van Nederweert

Happy Ei

Klokslag 05.00 uur, als de kippen in Ospel nog op stok zitten, gaat bij hem thuis in Altweerterheide de wekker. Driekwartier later stapt hij op zijn fiets richting de eierfarm van Happy Ei in Ospel. Om 07.00 uur staat hij – gehuld in overall en klompen – in de stal. Klaar voor een nieuwe werkdag.

Al 22 jaar is dit het bijna dagelijkse patroon van Gerben Blok. Duizenden kilometers heeft hij al gefietst. Door weer en wind, zonder te klagen. Wanneer hij voor het laatst ziek was? “In 2004”, klinkt het resoluut. “Toen had ik een liesbreuk. Dat was de enige keer dat ik me ziek heb gemeld.”

Rust en regelmaat

Vanwege een lichte verstandelijke beperking is een reguliere baan voor Gerben geen vanzelfsprekendheid. De Altweerderheidenaar gedijt het beste bij regelmaat en structuur. En die vindt hij bij Happy Ei. In juni 2001 ging hij via sociale werkvoorziening De Risse aan de slag in het leghennenbedrijf in Ospel. Om vervolgens nooit meer weg te gaan. Omdat Gerben prima zelfstandig kan werken en bijzonder loyaal is, nam de familie Stals hem al snel in vaste dienst. Voor de dagelijkse bedrijfsvoering is hij simpelweg onmisbaar. Gerben werkt vier ochtenden in de week. “Ik controleer of de systemen werken en alle kippen genoeg voer en water krijgen. Daarnaast hark ik de grondeieren bij elkaar, die leg ik terug in de legnesten. In het begin droeg ik een koptelefoon in de stal. Die heb ik op een gegeven moment afgezet omdat ik wat meer geluid wilde horen. Het gekakel van de kippen vind ik heel prettig. Het geeft me rust. Lekker bezig zijn”, vertelt Gerben, die samen met zijn broer Paul in het buitengebied van Altweerterheide woont.

Boeren voelt voor hem niet als werk. Het is een roeping. “Je werkt samen met de dieren, je familie en de natuur en doet er alles aan om het zo goed mogelijk te doen. Wanneer ik tevreden ben? Als de koeien gezond zijn en veel melk geven en de gewassen er mooi bijstaan.” Over anderhalf jaar, als hij zijn veehouderijdiploma op niveau 4 op zak heeft, wordt Rens op papier de compagnon van oom Maarten. Dan stapt hij in het bedrijf, zo hebben de twee al afgesproken. “Maarten is een fijne baas. Hij geeft me de ruimte om het werk op mijn eigen manier te doen. Hij staat open voor mijn visie, we overleggen samen wat we gaan doen, maar uiteindelijk hakt hij natuurlijk de knoop door. De afgelopen jaren hebben we grote stappen gezet. Door de aanschaf van melkrobots hebben we het bedrijf klaargemaakt voor de toekomst.” Na het werk op de boerderij boert hij thuis op de computer verder. “Bijna elke avond speel ik Farming Simulator, een boerderijspel waar je je eigen akkerbouwbedrijf runt. Niet alleen leuk en ontspannend, maar ook leerzaam. Spelenderwijs leer je namelijk om het maximale rendement uit je bedrijf te halen.”

Geoliede machine

Weekendhulpen meegerekend werken er bij Happy Ei zo’n 30 mensen. Onder hen enkele medewerkers met een afstand tot de arbeidsmarkt. Mensen zoals Gerben die net als iedereen ’s ochtends graag willen weten waarvoor ze opstaan. Mede vanwege deze duurzame, maatschappelijke bijdrage werd Happy Ei in 2016 gekroond tot de meest Maatschappelijk Verantwoorde Ondernemer (MVO) van Midden-Limburg. “Dat gaf heel veel voldoening. Deze prijs was voor ons de bevestiging dat we op een goede manier bezig zijn, zowel voor het klimaat als de mensen”, vertelt manager Anja Koolen van Happy Ei, het bedrijf dat duurzaamheid tot in de diepste vezels heeft doorgevoerd.

In 2001 stond zij samen met Gerben aan de sorteermachine. “Als medewerkers van het eerste uur hebben wij het bedrijf zien groeien van de kinderschoenen naar de grote mensenschoenen. Inmiddels hoef ik er helemaal niet meer bij te zijn. Samen met een andere collega runt Gerben deze locatie. Ze zijn een geoliede machine.”

Gerben knikt instemmend. “Ik kan hier lekker mijn gang gaan. En als er wat is, hoef ik maar te bellen.” In al die jaren is hij nog nooit een dag met tegenzin naar zijn werk gegaan. “Toen ik hier net begon, kwam ik met de bus vanuit Altweerterheide. Maar dat gaf me teveel stress. Een bus rijdt op vaste tijden en wacht niet. Daarom ben ik gaan fietsen. Veel relaxter. En al helemaal nu ik een elektrische fiets heb.”