Generaties

Natuurlijk botst het ook wel eens, zoals in elk familiebedrijf. Verschillende generaties betekent immers ook verschillende inzichten, stelt Jan. “Toon wil sneller vooruit dan ik. Investeren, uitbreiden, meters maken. Ik ben meer van de zekerheid. Voordat ik ga investeren, wil ik het vertrouwen hebben dat de basis stabiel genoeg is. Dat heeft met het verleden te maken. Het is ons niet altijd voor de wind gegaan, we hebben ook zware tijden gekend. De varkenspest, tegenvallende prijzen: het was lang niet altijd gemakkelijk. Maar opgeven was nooit een optie. We zijn altijd doorgegaan, in een prima verstandhouding overigens met de omgeving. Als de buren iets dwarszit, dan komen ze dat gewoon eerlijk vertellen en proberen we het op te lossen. Zo heeft het hier altijd gewerkt, we hebben nooit trammelant gehad. Eén keer per jaar houden we samen met de buurt een Nieuwjaarsborrel.”

Zorgen voor elkaar

Net als Toon is ook zijn jongste zoon Guus, geboren in 2001, niet weg te slaan uit de stal. Hij volgt een agrarische opleiding en heeft zijn tractorrijbewijs al op zak. Zijn middelste telg Dirk (21) is als afgestudeerd bouwkundig ingenieur een andere weg ingeslagen. Alhoewel? “Dirk kan natuurlijk ook stalinrichtingen ontwerpen”, lacht Jan.

En laten we vooral moeder Chantal niet vergeten. De stille kracht binnen het familiebedrijf die zich de afgelopen jaren op meerdere fronten onmisbaar maakte. Jan is haar eeuwig dankbaar. “In 1996 kreeg mijn vader een hersenbloeding. Halfzijdig verlamd moest hij van de ene op de andere dag stoppen met zijn werk in het bedrijf. Chantal heeft toen haar baan als kraamverzorgster opgezegd om mij te helpen. Daarnaast zorgde ze voor mijn vader. In november 2016 is hij overleden. Tot het laatste moment heeft Chantal hem verzorgd.” Jans ogen worden vochtig. “Ik zag mijn vader elke dag. En hoe ziek hij ook was, hij wilde altijd weten hoe het met de varkens en kalveren ging. Ik mis hem. Zijn belangstelling. Zijn optimisme. Onze gesprekken.”